ဖတ္လို႔ၿပီးသြားမွာ ႏွေျမာမဆံုးျဖစ္မိတဲ့ ဆရာႀကီး လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ရဲ႕ပိုစ့္စာမူျဖစ္ပါတယ္… (ဖတ္ေစခ်င္လို႔ေကာ္ပီယူလာတာ)
“စစ္သားေတြ ငိုသတဲ့”… လယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္
၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ ေန႔ခင္းပိုင္းတြင္ ႐ြာလယ္ပိုင္းမွ လွေ႐ႊ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ေရွ႕မွ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္ေရာက္လာသည္။
” ေဟ့ေကာင္ေတြ… ႐ြာလယ္တိုက္ပ်က္ႀကီး ထဲမွာေနတဲ့စစ္သားေတြ…ငိုေနၾကတယ္ကြ…”
သတင္းထူး၊ သတင္းဦးကို အေမာတေကာ ေျပးလာေျပာျခင္း ျဖစ’ဘာျဖစ္လို႔ငိုတာလဲကြ…”တအံံ့တၾသ ေမးမိၾကေသာစကား။
” မသိဘူးကြ…၊ တခ်ိဳ႕က တိုက္နံရံေခါင္းနဲ႔ ေဆာင့္ၿပီး ငိုတာကြ…။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တိုက္နံရံ ကို လက္သီးနဲ႔ထိုးၿပီး ငိုတာကြ…””လာကြာ… သြားၾကည့္ရေအာင္…”
လွေ႐ႊေျပာသည္မွာ စိတ္ဝင္စားစရာမို႔ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားၾကည့္ၾကသည္။ ဟုတ္ပါ သည္။ တိုက္ပ်က္ႀကီးထဲမွာ စခန္းခ်ေနၾကေသာ စစ္သားတိုင္း ငိုေနၾကသည္။ မငိုသူတစ္ေယာက္ မွ်မရွိ။ ဘာေၾကာင့္ငိုသည္ကို ဘယ္သူမွ်မသိ။ ဘယ္သူ႔မွလည္းေမး၍မရ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္ လာသည္။ အေမ့ကို ေမးမည္။
” အေမ…အေမ…”
အိမ္ထဲဝင္သြားေတာ့ အေမဝမ္းပန္းတနည္း ငိုေနသည္။ ေဆြထဲ၊ မ်ိဳးထဲမွ ခ်စ္ခင္သူ တစ္ေယာက္ေသဆုံး၍ ဝမ္းပန္းတနည္း ငိုေႂကြး ေနေသာပုံ။” အေမ…ဘာျဖစ္လို႔ငိုတာလဲ…ဘယ္သူေသ လို႔ငိုတာလဲ…”
”ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေသၿပီ ငါ့သားရဲ႕ ” ” ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ ဘယ္သူလဲ အေမ…”ထိုေန႔ညမွစၿပီး အေမက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္း ပုံျပင္သဖြယ္ ေျပာျပသည္။
အေမက ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ ေနာ္မန္ေက်ာင္းမွာ ၉ တန္းအထိ ေနဖူးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခ်စ္ခင္ ေလးစား၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း ေကာင္းစြာ ေျပာႏိုင္ပါသည္။
ေနာင္ႀကီးလာေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္း စာအုပ္မ်ားမွာ ဖတ္၍ ပိုသိရသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကြယ္လြန္ေသာအခါ တစ္ႏိုင္ငံလုံး လွည္းေန ေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ဝမ္းနည္းပူေဆြး ငိုေႂကြးၾကသည္ဟု ဖတ္ရေသာ အခါ…” ဟုတ္တယ္ဗ်… အညာေက်းက ကြၽန္ေတာ္ တို႔႐ြာကေလးမွာလည္း ငိုၾကတယ္ဗ်…”ဟု ေထာက္ခံမိပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို တစ္ႏိုင္ငံလုံး ခ်စ္ၾကသည္။ ေလးစားၾကသည္။ အျမတ္တႏိုးတန္ဖိုးထား ၾကည္ညိဳၾကသည္။ဘာေၾကာင့္ပါနည္း။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳးကိုခ်စ္ျမတ္ ႏိုးသည္။ သူ႔ကိုယ္က်ိဳးထက္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳး အက်ိဳးကို ပိုၿပီးအေလးအျမတ္ထားသည္။
ဂ်ပန္ ေခတ္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ စစ္ပညာသင္ၾကားစဥ္ ဂ်ပန္မ်ားက ေန႔စဥ္ပါးကို႐ိုက္လြန္း၍ တစ္ေယာက္ က မခံႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က သူတို႔ကို ျပန္ေတာ္လွန္မည္ဆိုလွ်င္
သူတို႔ထံမွ စစ္ပညာကို တတ္ေျမာက္ရန္လိုေၾကာင္း ပါး တစ္ခ်က္အ႐ိုက္ခံရတိုင္း လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ တစ္ရက္ပိုနီးသြားၿပီဟု မွတ္ယူရန္ ေျပာဆို သည္။
ထိုအခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အသက္ငယ္ ေသးေသာ္လည္း စိတ္ထားႀကီးေပစြ။ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးအေပၚထားေသာ စိတ္ဓာတ္ ႀကီးျမတ္ေပစြ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွာ ဘာမွ်မရွိ။ တစ္ညေနမွာ အစည္း အေဝးမရွိ။ ခ်ိန္းဆိုထားတာမရွိ၍ ပေလဒီယံ ႐ုပ္ရွင္႐ုံမွာျပေနေသာ အဂၤလိပ္ဟာသကားကို ၾကည့္ခ်င္သည္။
သူ၏ကိုယ္ရံေတာ္အပါးေတာ္ၿမဲ ဗိုလ္ထြန္းလွ ကို ပိုက္ဆံမည္မွ်ရွိသနည္းေမးသည္။ ဗိုလ္ထြန္း လွက ႏွစ္က်ပ္ရွိေၾကာင္း ေျပာသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က ႏွစ္က်ပ္ရွိလွ်င္ တစ္က်ပ္ကို ငါးမူးတန္းမွ ႏွစ္ေယာက္ၾကည့္၍ရေၾကာင္းေျပာၿပီး ဆရာ တပည့္႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကသည္။
ဆင္းရဲသား မ်ား ၾကည့္ေသာအတန္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ေရွ႕မွာ တစ္မတ္တန္းသာရွိသည္။ သူတို႔ေနာက္မွာ တစ္က်ပ္တန္း၊ ႏွစ္က်ပ္တန္း၊ အထူးတန္းမ်ား ရွိသည္။
ငါးမူးတန္းေရွ႕ဆုံးအတန္းမွာ ႐ုပ္ရွင္ထိုင္ ၾကည့္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို တစ္မတ္တန္းမွ လူ မ်ားေတြ႕သြားၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိရာ ေနာက္သို႔ လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾက သည္။ ႐ုပ္ရွင္မၾကည့္ႏိုင္။
ေနာက္တန္းမ်ားမွ လူမ်ားမွာလည္း တစ္မတ္တန္းက လူမ်ား၏ ထူးျခားမႈေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေတြ႕သြားၾကသည္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကသည္။
”ေၾသာ္…ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရယ္…”
ခံစားၾကရေသာစိတ္ေၾကာင့္ ဟာသကားမွာ လည္း မရယ္ရေတာ့ေၾကာင္း ဗိုလ္ထြန္းလွက ေျပာျပသည္။
”ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလိုက္တာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရယ္… လြမ္းစရာေကာင္းလိုက္တာ” ဟု ခံစားမိရပါ၏။
လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဘိလပ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သြားေသာအခါ ဝတ္စရာ အေႏြးထည္မပါ။ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ျပည့္စုံစြာ ေျပာဆိုရန္ ျပင္ဆင္သြားေသာ္လည္း ကိုယ့္အတြက္ဘာမွ် ျပင္ဆင္ျခင္းမရွိ။
အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ ခရီးတစ္ေထာက္နားမွ မိတ္ေဆြေကာင္း မစၥတာေန႐ူးက ဘိလပ္မွာ အလြန္ေအးေနေၾကာင္း သတိေပးေျပာဆိုၿပီး အေႏြးထည္ခ်ဳပ္ေပးလိုက္ရသည္။
ထိုေလာင္းကုတ္အက်ႌႀကီးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ခန႔္ညားစြာ လိုက္ဖက္လွပါ၏။ ေလာင္းကုတ္ အက်ႌအိတ္ေထာင္မ်ားတြင္ လက္ႏွစ္ဖက္ ႏႈိက္၍ ႐ိုက္ထားေသာဓာတ္ပုံမွာ ၾကည့္၍ေကာင္းေလစြ။
”ဘိလပ္ကိုသြားတာ ဘာပါလဲေမးၾကတယ္၊ ေလာင္းကုတ္အက်ႌတစ္ထည္ပါတယ္” ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က ဟာသစကားႂကြားႂကြားဝါဝါ ေျပာျခင္းျဖစ္၏။
ေႏြရာသီအစည္းအေဝးတစ္ခုမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေလာင္းကုတ္အက်ႌႀကီးဝတ္ထားသည္။ လူမ်ား က ၿပဳံးစိစိ။
ေႏြရာသီမွာပူ၍ ေလာင္းကုတ္အက်ႌႀကီး ခြၽတ္ထားရန္ အစည္းအေဝးမွ မိတ္ေဆြမ်ားက ေျပာၾကသည္။
”က်ဳပ္ေနမေကာင္းလို႔ဗ်…”
ရင္းႏွီးသူတစ္ေယာက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနာက္ ဘက္သို႔သြားၿပီး … ”ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေနမေကာင္းဘူးသာဆိုတာ ေခြၽးေတြကလည္း႐ႊဲလို႔… ကိုယ့္ေခြၽးနဲ႔ကိုယ္ အေအးပတ္ေနပါဦးမယ္…”
ေျပာေျပာဆိုဆိုအက်ႌကို ေနာက္မွဆြဲခြၽတ္ လိုက္သည္။ အက်ႌလက္ထဲပါလာသည္။ သို႔ေသာ္ ခြၽတ္သူက ဆက္မခြၽတ္ႏိုင္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာမွာ အက်ႌကၿပဲေနသည္။ က်န္လူမ်ားလည္းလွမ္းျမင္၍ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကသည္။
”ကဲဗ်ာ…ခုမွေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မေန ၾကပါနဲ႔ ဆက္ၿပီးသာခြၽတ္လိုက္ပါ…”ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဘာမွ်မျဖစ္။ အစည္းအေဝး ဆက္ၿပီး ေဆြးေႏြးသည္။
”ေၾသာ္ ဂုဏ္တင့္လိုက္တာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရယ္…ၾကည္ညိဳစရာေလးစားစရာေကာင္းလိုက္တာ…” မရွိ၍ ရွိျခင္းျဖစ္ပါ၏။
၁၉၆၅ ခုႏွစ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔တကၠသိုလ္ လူရည္ခြၽန္ေက်ာင္းသားဘဝက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းျပတိုက္ကို သြားေလ့လာရ သည္။
လူမႈ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းဆို၍ ခမ္းခမ္း နားနား ဘာမွ် မရွိပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အဝတ္ဗီ႐ိုထဲမွာ ဝတ္စုံေလး သုံး၊ ေလးစုံသာရွိပါသည္။ ျပတိုက္မွ ရွင္းျပသူက-
”ဒီေ႐ႊေတာင္ပိုးလုံခ်ည္ေလးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အလြန္ႀကိဳက္ပါတယ္။ အခမ္းအနားသြားစရာ ရွိရင္… ဒီေ႐ႊေတာင္ပိုးလုံခ်ည္ေလးကိုပဲ ဝတ္ ေလ့ရွိပါတယ္…” ဟုေျပာျပသည္။
‘
‘ဒီပိုးလုံခ်ည္ မဝတ္ရင္ေရာ… တျခားဝတ္ စရာ လုံခ်ည္ေကာင္းေကာင္းရွိေသးလို႔လား…” လူရည္ခြၽန္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္၏ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။ ”မရွိပါဘူး…”ရွင္းျပသူက ေျဖသည္။
မရွိေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ ဂုဏ္ယူၾကရသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ေျခာက္ႏွစ္က ဗီယက္နမ္စာေပ အသင္းဥကၠ႒၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ ဗီယက္နမ္ ႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္သည္။ ႏွစ္ႏိုင္ငံ စာေရးဆရာ အသင္းမ်ားခ်စ္ၾကည္ေရးစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ထိုး ၾကသည္။
ဗီယက္နမ္သမၼတႀကီး ဟိုခ်ီမင္းအေၾကာင္း စာအုပ္မ်ားစြာ ဖတ္ထား၍ သမၼတႀကီးဟိုခ်ီမင္း ကို ေလးစားသည္။ သမၼတအိမ္ကို လိုက္ျပပါရန္ ကြၽန္ေတာ္က ေတာင္းဆိုသည္။ ဗီယက္နမ္ စာေရးဆရာမ်ား လိုက္ပို႔ၾကပါသည္။
သမၼတအိမ္ ကို လူအမ်ားထူးျခားစြာ စိတ္ဝင္စားၾကသည္။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားစြာ လာခ်င္ၾကသည္။မိုးႏွင္းမ်ား တဖြဲဖြဲ႐ြာေနစဥ္မွာ ထီးေဆာင္း ထားေသာ လူတန္းႀကီး တန္းစီေနၾကသည္။
သစ္သားႏွစ္ထပ္အိမ္ မႀကီးမေသးျဖစ္သည္။ လူတစ္ေယာက္ သင့္ေလ်ာ္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္ေသာ အိမ္ျဖစ္ပါသည္။ သမၼတႀကီး ဟိုခ်ီမင္းမွာ လူပ်ိဳ ႀကီးျဖစ္သည္။
ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ေသာ လူ႔အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းဟူ၍ ဘာမွ်မရွိပါ။လူအမ်ားစိတ္ဝင္စားစြာ ၾကည့္ရႈေလ့လာ ေနၾကသည္မွာ သမၼတႀကီး ဟိုခ်ီမင္း၏ ဘာမွ်မရွိ ျခင္းျဖစ္သည္။
ဗီယက္နမ္စာေပအသင္း ဥကၠ႒က ကြၽန္ေတာ့္ကို ႂကြားဝါေျပာဆိုေနသည္မွာလည္း သမၼတႀကီးမွာဘာမွ်မရွိျခင္းအေၾကာင္းျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္က ဗီယက္နမ္စာေပအသင္းဥကၠ႒ကို ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လည္ဖိတ္ၾကားမည္ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံေရာက္လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းျပတိုက္ကိုျပန္လည္ျပသမည္ျဖစ္ ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
ဗီယက္နမ္စာေပအသင္းဥကၠ႒က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းကို သိပါေၾကာင္း၊ ေလးစားပါေၾကာင္း ျပန္ေျပာသည္။
ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းသာအားတက္ေန သည္။ ဗီယက္နမ္စာေပဥကၠ႒ႏွင့္အဖြဲ႕လာလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းျပတိုက္ကို လိုက္ျပၿပီး ျပန္ႂကြားလိုက္ခ်င္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ မရွိ၍ ရွိသူျဖစ္၏။
ထိုသို႔မရွိ၍ ရွိေသာေၾကာင့္ပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ႏိုင္ငံလုံး လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္း မက်န္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခ်စ္ၾက၊ ၾကည္ညိဳၾက၊ ျမတ္ႏိုး ေလးစားဂုဏ္ယူေနၾကရျခင္းျဖစ္ပါ၏။
ဇူလိုင္၁၉ အႀကိဳေလးပါ
credit-Original writer & all uploaders.
Leave a Reply