ကတုံးေပၚသို႔ ဂ်င္လွည့္ျခင္း (သို႔) “ဘုရားပစၥည္း ငရဲမီး သံဃာ့ပစၥည္း အဆိပ္သီး” ကို စားသုံးၾကျခင္း

ကတုံးေပၚသို႔ ဂ်င္လွည့္ျခင္း (သို႔) “ဘုရားပစၥည္း ငရဲမီး သံဃာ့ပစၥည္း အဆိပ္သီး” ကို စားသုံးၾကျခင္း

“ဘုရားပစၥည္း ငရဲမီး သံဃာ့ပစၥည္း အဆိပ္သီး” တဲ့။ လူလူျခင္း လိမ္လည္ၿပီးစားေနျခင္းထက္ ရဟန္းသံဃာရဲ႕အေပၚကို လိမ္လည္ၿပီး စားေနျခင္းက ပိုမို အျပစ္ ႀကီး၏။

ရဟန္းတစ္ပါးက ေရာ့ အင့္ လို႔ မေပးပဲ စားသုံးလိုက္တဲ့ အရာတစ္ခုသည္ အဲဒီလူအဖို႔ အဆိပ္ သီးႀကီးကို ကိုက္ဝါးစား ေနရသကဲ့လို႔ျဖစ္၏။ ထိုအဆိပ္သည္ ေျဖေဆးလုံးဝမရွိ တစ္သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လုံးထိတိုင္ ခံစားလိုက္ေပအံ့။

“မသာကိုေဆာင္ ေက်ာင္းကိုေရွာင္” တဲ့။

ေရွး လူႀကီးမ်ားသည္ မသာပစၥည္းတစ္ခုကို အျမတ္ တႏိုး ေဆာင္ထားတက္ၾကေပမယ့္ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းက ပစၥည္းဆိုရင္ေတာ့ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းက အစ ဘုန္းႀကီးမစြန႔္ရင္ မယူရဲၾက မစားရဲၾက အလြန႔္လြန္ အျပစ္ႀကီးသည္ကို သိေသာေၾကာင့္သာျဖစ္၏ ။

က်န္ခဲ့ေသာ( ၃ ) လေက်ာ္ခန႔္က တေန႔ စာေရးသူတို႔ သည္ ကိုယ့္အာ႐ုံေလးနဲ႔ကို ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး ေန႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကသည္။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ၁၁ နာရီစြန္းစြန္း။

မၾကာပါ အသက္အားျဖင့္ ( ၃၀ )ေက်ာ္ ဒကာတစ္ေယာက္၊ ဒကာမ တစ္ေယာက္ ငါးရာတန္ ေပါင္မုန႔္တစ္လုံးကိုစြဲၿပီး ေက်ာင္းထဲ ဝင္ေရာက္လာသည္။ ဘုရားကို ဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီး ပါလာတဲ့ မုန႔္ေလးကို စာေရးသူတို႔ ဆရာ ေတာ္ကို ကပ္လႉၿပီး စကားစပါေတာ့သည္။

ဘုန္းဘုန္းဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔က ေပါက္ေခါင္းနယ္ဘက္မွာ ေနထိုင္ၾကပါတယ္ဘုရား။ ရန္ကုန္လာၿပီး အလုပ္ လုပ္တာ မၾကာေသးပါဘူး။ ရက္ပိုင္းပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ႐ြာမွာ တပည့္ေတာ္တို႔ သားေလး က်န္ေနခဲ့တယ္ဘုရား။

အခု တပည့္ေတာ္တို႔သားေလး ေနမေကာင္းလို႔ ဖုန္းနဲ႔ဆက္ၿပီးေတာ့ အေၾကာင္းၾကားၾကတယ္ဘုရား။ ဒါ့ေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္တို႔ကို သနား ေသာအားျဖင့္ လမ္းစရိတ္ေလး ေပးစြန႔္ပါဘုရား ဟု တုန္ရီေနေသာ အသံမ်ားျဖင့္ ဆရာေတာ္ကိုေလွ်ာက္ေနသည္။

ရဟန္းဆိုတာလည္း ဒကာ ဒကာမေတြကိုအမွီျပဳၿပီး ေနထိုင္ရွင္သန္ေနရသူေတြ ျဖစ္ေနေသာ္ လည္း ဒကာ ဒကာမေတြ အဆင္မေျပက အခက္ခဲမ်ားႏွင့္ႀကဳံေနပါက ဘယ္လို ရဟန္းမ်ိဳးကမွ ဥပေကၡာမျပဳ ႏိုင္ၾကေပ။ သနားတက္သည္၊ နားလည္ေပးတက္ၾကသည္။

တကယ္ အခက္ခဲႀကဳံေနရင္ ဘာမွမပူေတာ့နဲ႔ ႐ြာထိ အိမ္ထိတိုင္ လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ့္ ဒကာႀကီးဟု ဆရာေတာ္ျဖစ္သူက အားေပးရွာသည္။ စာေရးသူလည္း မေနသာေတာ့။

ဆရာေတာ္၊ တပည့္ေတာ္လည္း ပါဝင္လိုက္ပို႔ေပးရပါရေစဘုရား ဟု ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ စာေရးသူတို႔ ဆြမ္းစားဝိုင္းက ေနာင္ေတာ္၊ ညီေတာ္မ်ားမွာလည္း သူလည္းလိုက္မယ္ ငါလည္းလိုက္မည္ဟု အလု အယက္ေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ ဒုကၡေရာက္ေနေသာ ထိုဒကာႀကီး ႏွင့္ ဒကာမႀကီးတို႔ကိုလည္းအားေပးေနၾကသည္။

ဆြမ္းမ်ားဘုဥ္းေပးၾကၿပီး ကားနဲ႔စထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ဘယ္ဝင္စရာရွိေသးလည္းဟု ေမးျမန္းေလသည္။ တပည့္ေတာ္တို႔ ပစၥည္းေတြက သန္လ်င္ဘက္မွာပါ ဘုရားဟု ေလွ်ာက္၏။ သန္လ်ဥ္ဘက္ ႏွင့္ စာေရးသူတို႔ ေနထိုင္တဲ့ ေဒါပုံၿမိဳ႕ေလးနဲ႔မေဝးေပ။ တစ္နာရီေလာက္ ကားစီးကေရာက္၏။

သန္လ်င္သို႔ေရာက္ၿပီး သူတို႔ေျပာတဲ့ေနရာသို႔ေရာက္ေတာ့ ကားေလးရပ္ေပးၿပီး သူတို႔ကို ပစၥည္းသြားယူခိုင္းသည္။ အဲဒီမွာဇာတ္လမ္းစပါၿပီ တစ္နာရီလည္း ေပၚမလာေသး၊ ႏွစ္နာရီထိလည္းျပန္ေပၚမလာခဲ့။

၃ နာရီ နီးပါးေလာက္ ေစာင့္ေပးၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ျဖစ္သူက ေျပာသည္။ ကဲ၊ ငါ့ရွင္တို႔ေရ ကတုံးေပၚလာဂ်င္လွည့္တာပဲကြ။ ငါတို႔ေတာ့ အလိမ္ခံလိုက္ရပီ။ ဒီအခ်ိန္ထိေတာင္ ေပၚမလာေသးတာ ဒို႔ဘက္ကတာဝန္ေက်ပါတယ္။

ေက်ာင္းပဲ ျပန္က်တာေပါ့ကြာ တဲ့။ စာေရးသူ၏ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေတြးမ်ားစြာနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ေနရင္း ေအာ္၊ လိမ္ရဲသည္ ေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါ ပူပူေႏြးႏြးေလး ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခု။ မေန႔က စာေရးသူ၏သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းအပ္ပြဲမွ လွည္းကူးကေန ေန႔လည္ ( ၁ )နာရီေလာက္ ေက်ာင္းတိုက္သို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။

ခရီးပန္းတာေၾကာင့္ ကိုရင္ေလးေတြေတာင္ စာဝါမပို႔ခ်ႏိုင္ ပန္းပန္းႏွင့္က်ိန္းစက္လိုက္သည္။ (၃)နာရီေက်ာ္ေတာ့ စာေရးသူ၏ ဘြဲ႕ကိုေခၚၿပီး အခန္းတံခါး ေခါက္သံ ၾကားတာေၾကာင့္ အျပင္ ထြက္ၾကည့္မိသည္။

ဦးဇင္းဘြဲ႕က ဦးတိကၡဉာဏ ေနာ္၊ စာခ်ေပးတဲ့ ဦးဇင္းမဟုတ္လား ဟု အသက္အားျဖင့္ ၃၀ ဝန္းက်င္ ဒကာမတစ္ေယာက္ ထီးေလးတစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ထားရင္း စာေရးသူကို ေမးေနသည္။ စာေရးသူလည္း အိပ္ခ်င္ကမူးကတူး၊ ဟုတ္ပါတယ္ ဒကာမႀကီး၊ လာပါ အခန္းထဲလာခဲ့ေလ ဟု ဖိတ္ေခၚမိလိုက္သည္။

ဘာကိစၥရွိလို႔လည္း ဒကာမႀကီး။ ဦးဇင္းရဲ႕ ဒီေက်ာင္း တိုက္က ဆရာေတာ္နဲ႔စကားေျပာၿပီးသားပါ။ တပည့္ ေတာ္အေမက ေဆး႐ုံတင္ထားရတယ္။ အၾကပ္တည္း ျဖစ္ေနလို႔ ေငြေလးခဏ လာေခ်းတာပါဘုရား။ ဆရာ ေတာ္က ဦးဇင္းဆီမွာ သြားယူလို႔ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္ဘုရား။ ဆရာေတာ္က အျပင္ေရာက္ေနလို႔တဲ့။

စာေရးသူလည္း တကယ္ေရာက္လို႔ ျဖစ္မွာပါေလလို႔ စိတ္ထဲမွာေတြးၿပီး သနားမိသည္။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ။ မေန႔က စာေရးသူ၏လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံက ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္သာရွိသည္ ကူညီေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကို လာၿပီး နယ္ဘက္ကေန ေဆးလာျပတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရဟန္းဆီက ေငြတစ္ေသာင္းထပ္ေခ်းၿပီး သုံးေသာင္းအကူညီေပးလိုက္သည္။

မရွိတဲ့ၾကားကေန တစ္ပါးသူ အခက္ခဲဒုကၡကို ကူညီ ေျဖရွင္း ေပးလိုက္ရလို႔လည္း စိတ္ထဲမွာ အမွန္ၾကည္ႏူးမိပာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေစတနာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ရင္ထဲက ေက်နပ္ၾကည္ႏူ းမိတဲ့ ခံစားခ်က္ပုံရိပ္သည္ နာရီအပိုင္းတြင္းမွာပဲ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံ ေျပာင္းလည္းသြားသည္။

အဘယ့္ေၾကာင္းနည္း။

ထိုဒကမႀကီး ထြက္သြားၿပီး မၾကာ ဆရာေတာ့္အခန္းကို စာေရးသူသြားေတာ့ ဆရာေတာ္သည္ အရံသင့္ထိုင္ေနတာကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္သာ။ ဆရာေတာ္ အျပင္ေရာက္ေနတယ္ဆို။ ငါဘယ္မွ မသြားပါဘူး၊ တေန႔လုံးရွိပါတယ္ တဲ့ေလ။ ဟာ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ေျပာသလိုပဲ။ ကတုံးေပၚ လာဂ်င္လွည့္သြားၿပီဘုရား။

အစ အဆုံးေျပာျပလိုက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ျဖစ္သူက အနည္းဆုံးေတာ့ မင္းငါ့ဆီကို ဖုန္းေလးေတာ့ ေတာ့သင့္တာေပါ့ကြ။ရာေတာ္ကလည္း တပည့္ေတာ္က ဆရာေတာ့္အေပၚနဲ႔ အဲဒီဒကာမႀကီးအေပၚကို အႂကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္မိလိုက္တာကိုးဘုရား။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဖုန္းမေခၚမိလိုက္တာပါ။

ေၾသာ္ ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ လူမ်ားသည္ တစ္ခဏသာ အဆင္ေျပေရးအတြက္ တစ္ဘဝစာ အတြက္မေတြးမိပဲ ရဟန္း သံဃာေတြအေပၚေတြမွာေတာင္ လိမ္ရဲလာၾကသည္၊ ညာရဲလာၾကသည္၊ ကတုံးေပၚ ဂ်င္လွည့္တက္လာၾကၿပီေပါ့ေလ။

ထိုသို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ နဲ႔။

Credit ဖန္ခါးေျမ အရွင္